Akita - profesjonalna hodowla japońskich psów rasy akita inu z Wielkopolski
Akita - to co najciekawsze o rasie akita
Według japońskich źródeł starożytnym przodkiem akity był Matagi - Inu. Matagi - inu oznacza psa łowcę. Z czasem gdy Japonia rozwinęła się i zmieniła się mentalność jej mieszkańców, akity zostały bardziej udomowione dzięki czemu mogły służyć obronie, ale także były wykorzystywane do psich walk. W celu wystawienia do walk skrzyżowano inne rasy z oryginalnym Matagi w celu uzyskania większych i silniejszych psich zapaśników. Dopiero na początku XX wieku japońscy hodowcy zainteresowali się przywróceniem oryginalnej rasy. Co ciekawe, akita nie uzyskała imienia aż do 1931 roku.Proces oczyszczenia rasy był powolny przez wzgląd iż wielu hodowców wciąż hodowało akity na potrzeby walk jak również fakt że Japonia została wplątana w wojny, wliczając II wojnę światową. Niewiele psów przetrwało wojnę ale te, którym się to udało pochodziły głównie z typu walczącego zarówno jak zwany przez japońskich hodowców niemiecki shepherd (owczarek niemiecki). Podczas wojny większość japońskich psów została zabita w celu uzyskania futra na potrzeby okryć dla wojskowych. Wielu hodowców hodowało swoje akity jako niemieckie shepherdy w celu ocalenia ich od śmierci. Tylko niemieckie shepherdy były oszczędzone ponieważ były używane w celach militarnych, to oraz fakt że ciężko było utrzymać i wykarmić duże psy podczas tych bardzo ciężkich czasów, sprawiło że ten proces oczyszczania rasy trwał tak długo.
Zaraz po drugiej wojnie światowej pracownicy służb przywieźli akity do Stanów Zjednoczonych. Inni hodowcy, którzy odkryli tą rasę zaimportowali ją we wczesnych latach siedemdziesiątych XX wieku. Większość z tych psów należała do typu walczącego oraz niemieckiego shepherda. Rasa akita została uznana przez AKC(Amerykański Związek Kynologiczny) w 1973 roku. Do tego czasu nie można było importować akit ponieważ AKC nie uznawało japońskiego związku kynologicznego. Tak się działo ponieważ AKC ma bardzo srogie wymagania, które poprzedzają zaakceptowanie zagranicznych związków. Z wielu powodów JKC(Japoński Związek Kynologiczny) nie spełniało tych wymagań.
W między czasie proces oczyszczenia rasy rozkwitał bardzo dobrze. W Japonii akita zmieniała się drastycznie z psa odkrytego zaraz po 2 wojnie światowej. Japońscy hodowcy zadecydowali że prawdziwa akita jest starożytnym typem Matagi. Do typu walczącego podchodzono sceptycznie a w szczególności do niemieckiego shepherda stworzonego na potrzeby wojny, który spotkał się z dużą niechęcią. Nie było to jednak jednomyślne zdanie wszystkich hodowców. Jakkolwiek starożytny typ Matagi wygrał pomimo faktu że japońskim hodowcą akit zależało na promocji akity Matakgi to pewnym jest że matagi i walcząca akita są historycznie japońskimi rasami.
Przez napięcie powodowane przez niektóre kraje głównie przez Meksyk i kraje Południowej Ameryki, FCI poprosiło Japoński Związek Kynologiczny o pomoc rozwiązania problemu dwóch typów akit, dlatego też japoński związek kynologiczny zorganizował pierwszą światową konferencję akity, która odbyła się w 1996 roku w Tokio. Na tej konferencji, w której uczestniczyli reprezentanci z 14 krajów wliczając to USA, zadecydowano że amerykański i japoński typ akity są dwoma różnymi rasami i powinny być wystawiane oddzielnie i nie krzyżowane.
To sprowadza nas do dzisiaj. Dzisiaj mamy nie tylko amerykańskie akity, które nie mogą być wystawiane bądź hodowane zgodnie ze standardami FCI w krajach FCI lecz również japońskie akity, których hodowcy chcieliby żeby ich psy uczestniczyły w wystawach AKC Według ich własnych standardów i typów. W krajach FCI amerykańska Akita jest mniejszością podczas gdy w USA to japońska Akita jest w mniejszości.
Jest wiele różnic po między amerykańskim i japońskim akitą, innymi słowy wybitny przykład amerykańskiej akity nie może być mylony z wybitnym przykładem japońskiej akity. Bardzo dobry amerykański akita nie wygra z japońskim pod względem japońskich standardów oceniania, nawet jeśli byłby uznawanego przez nie kolorów. Z drugiej strony zostało już pokazane że bardzo dobry japoński akita nie może oczekiwać zwycięstwa według standardów AKC dla akit amerykańskich.
(Artykuł powstał dzięki zebraniu i tłumaczeniu wiedzy z najbardziej
wiarygodnych japońskich i amerykańskich materiałów dostępnych w sieci)
wiarygodnych japońskich i amerykańskich materiałów dostępnych w sieci)
Akita Inu
Ten silny atletycznej budowy pies należący do rodziny szpiców wywodzi swą nazwę od japońskiej prowincji Akita na wyspie Honsiu. W swych rodzinnych stronach używany jest głównie jako stróż i pies policyjny, choć na całym świecie uchodzi również za popularnego rodzinnego czworonoga.Japoński akita to jeden z trzech występujących w Japonii psów szpiców. W ciągu ostatnich trzech stuleci zasadniczo nie zmienił swego wyglądu. W przeszłości znany jako myśliwy na dziki, jelenie, a nawet niedźwiedzie przez setki lat akita słynął również z udziału w psich walkach, która to "sportowa" rozrywka jest dziś w Japonii zakazana. Jego przywiązanie do człowieka jest wręcz przysłowiowe - na stacji kolejowej Shibuya w Tokio stoi pomnik poświęcony Hachiko - psu, który przez 9 lat czuwał w tym miejscu , czekając na powrót swego pana. Po 2 wojnie światowej japoński akita sprowadzony został do Stanów Zjednoczonych przez żołnierzy wracających z Japonii.
Ceniony za swą siłę i odwagę, akita łatwo poddaje się tresurze, jest lojalny i przywiązany do człowieka. Japoński akita znany jest ze swych myśliwskich umiejętności - doskonale aportuje, nawet w głębokim śniegu i wodzie. Szata - Okrywa szorstka, prosta. Potszerstek miękki i gęsty. Dopuszczalne wszelkie maści, o wyraźnych plamach na futrze. Łapy - Grube, zwarte, o twardych poduszkach. Kończyny - Przednie kościste, tylne o muskularnych udach. Głowa - Duża i szeroka, o wyraźnie zaznaczonym stopie. Uszy - Bardzo spiczaste, trójkątne, małe, o lekko zaokrąglonych koniuszkach. Oczy - Brązowe, owalne, średniej wielkości i o ciemnych obwódkach. Ogon - Gruby, osadzony wysoko i zawinięty na grzbiecie. Budowa ciała - Ciało dobrze umięśnione, o szerokiej, głębokiej klatce piersiowej i prostym grzbiecie. Ciało jest dłuższe niż wyższe. Akita Japoński - Rasa ta bezpośrednio wiąże się z Japonią. Od 1931 roku, rząd japoński oficjalnie uznaje championy Akita jako "skarb narodowy".
(Materiał pochodzi z książki pt. "Księga Psów")
Pomnik Hachiko
Pomnik psa Hachiko został ufundowany w kwietniu 1934 roku, a jego autorem był rzeźbiarz Teru Ando. W czasie wojny statua psa, którą wykonano z brązu, została przetopiona na potrzeby wojska. Obecny pomnik psa Hachiko wzniesiono w 1948 roku pod kierunkiem Takeshiego Ando, syna Teru Ando. Dzieje psa Hachiko znane są powszechnie w Japonii. Do ich spopularyzowania przyczynił się dodatkowo m.in. nakręcony w 1987 roku film fabularny "Hachiko monogatari" ("Opowieść o Hachiko"). Pies Hachiko, znany w Japonii jako chuken Hachiko (wierny pies Hachiko), należał do profesora Tokijskiego Uniwersytetu Cesarskiego Eisaburo Ueno. Został zakupiony i sprowadzony do Tokio w 1924 roku z miasta Odate, znajdującego się w prefekturze Akita. Należał do rasy Akita-inu, czyli do największych japońskich szpiców. Hachiko i profesor od razu poczuli do siebie ogromną sympatię. Pies odprowadzał rano swego pana na stację Shibuya i zjawiał się tam ponownie po południu, gdy ten przyjeżdżał z uczelni. 21 maja 1925 roku profesor zasłabł na uniwersytecie i w następstwie doznanego udaru zmarł. Tego dnia Hachiko nie doczekał się jego powrotu. Nie zaprzestał jednak po niego wychodzić . Przez ponad dziesięć lat widywano codziennie Hachiko na stacji Shibuya czekającego na profesora i tam też 7 marca 1934 roku znaleziono go martwego. Wszystkie duże gazety japońskie poinformowały o tym fakcie. Dzięki swojej niezwykłej lojalności Hachiko podbił serca Japończyków i do dziś pozostaje w Japonii symbolem bezgranicznego oddania.
(Materiał pochodzi ze Strony Polskiej w Japonii)